Repetitive Strain Injury (RSI) is een verzamelnaam voor allerlei klachten die te maken hebben met het gedurende lange tijd herhaaldelijk uitvoeren van dezelfde, soms kleine, en op zich niet inspannend lijkende bewegingen. Bekende voorbeelden van RSI-aandoeningen zijn de muisarm, Game-duim en whatsapp-vinger. Ook problemen ten gevolge van het doorschuiven van boodschappen door een kassabediende of door het spelen van tennis – de fameuze tenniselleboog – zijn echter voorbeelden van RSI. Naar schatting lopen in Nederland twee miljoen mensen risico op RSI. In Europa zijn dat er 40 miljoen. In bepaalde sectoren of beroepsgroepen komt RSI vaker voor. Behalve werknemers hebben scholieren en studenten in toenemende mate last van RSI.

Drie fases

RSI ontstaat niet van de een op de andere dag, dit is een proces. Globaal gezien worden er gesproken over drie fases. De indeling in fases kan verwarrend zijn. Deze indeling zegt namelijk niet zo veel over de ontstaansgeschiedenis, wat er precies aan de hand is en ook niet zo veel over hoe het in de toekomst zal zijn. Nieuwe medische en wetenschappelijke inzichten en ervaringskennis van RSI’ers hebben er dan ook toe geleid dat aan deze algemeen gebruikte fase-indeling minder belang wordt gehecht. De belangrijkste reden is dat de fase-indeling tot verkeerde conclusies kan leiden, zowel over de ernst en de aanpak als over de prognose. Toch is deze fase indeling handig bij het herkennen van klachten en om een indruk van het verloop te geven.

De term RSI

Omdat binnen Nederlandse beroepsgroepen weinig overeenstemming te vinden was over welke gezondheidsklachten nu wel of niet onder de noemer “RSI” te plaatsen waren, en ook omdat de term RSI het moeilijk maakte om een diagnose te stellen, of een behandeling voor te schrijven, hebben deze beroepsgroepen afgesproken (vanaf 2004) voor diagnostische- en behandeldoeleinden een 23-tal ziektebeelden te gebruiken die onder de term KANS (Klachten van Arm, Nek en Schouders) verzameld zijn. Echter, twee jaar later, in 2006, bleek dat de acceptatie van deze term niet zonder problemen was en men de voorkeur gaf aan het gebruik van de term “RSI” of de internationaal bekende term “muskuloskeletal disorders”.